We boeken nietsvermoedend een optionele excursie ‘buggy’s en sandboarden in Usaca dessert: een leuke combinatie van cultuur en avontuur’. De beschrijving van allerlei bijzondere Indiaanse oudheden spreekt ons erg aan. En als we dat sandboaorden laten zitten, dan zal het met dat avontuur wel meevallen. Een buggy klinkt immers zelfs kindvriendelijk.

De geschiedenis invliegen

Dat blijkt een kleine misvatting. De buggy is niet veel meer dan een rolkooi op flinke banden, met stoelen en een motor. Klaarblijkelijk hebben andere groepsgenoten iets meer onderzoek gedaan. Slechts 7 dapperen uit onze groep durven dit avontuur aan en klauteren in het gevaarte.

Een vrolijke Peruaan geeft direct vol gas en we zijn blij dat we vastgesnoerd zitten in een gordel, vastgeklikt tussen onze benen zoals in een achtbaan. Na 5 minuten vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Ik spreek mezelf moed in met de gedachte dat dit een officiële Fox excursie is en Fox gaat voor veiligheid.

Nattigheid in de woestijn

Na 10 minuten voel ik water in mijn gezicht. Vreemd als je in een woestijngebied rijdt. Al snel is duidelijk waar het water vandaan komt: de slang van het koelsysteem zit niet goed vast.

Gelukkig zijn we vlak bij onze eerste stop. Terwijl de chauffeur belt met zijn werkgever, bekijken wij het Ocongalla aquaduct. Het is een ingenieus terrassensysteem, honderden jaren oud en aardbeving bestendig. Niet hoog boven de grond zoals de Romeinse aquaducten, maar half in de aarde, gemaakt om een onderaardse rivier bereikbaar te maken. De vorm van het bekken zorgt ervoor dat het water blijft stromen. Daardoor is het altijd vers en laaft het mens, dier en land.

Spectaculair

In een andere, kleinere buggy zetten we onze tocht voort. En dan gaat onze bestuurder pas echt los. We stuiteren over karrensporen vol bulten en bochten. Ik zit achterin, in het midden en voel me daar nog enigszins safe. De chauffeur kiest regelmatig voor een extra hobbel waarbij onze voeten los van de grond komen. Onze gordel voorkomt dat we het plafond raken. Ik zegen de ingeving dat ik ook nu een Primatoertje heb genomen.

Openlucht begraafplaats

We bezoeken de fundamenten van een grote indianen nederzetting. Middelpunt is het piramide-achtige Naranja. Waarschijnlijk was dit ooit een pelgrimsoord waar tijdens hoogtijdagen duizenden gasten logeerden. In de omgeving liggen diverse begraafplaatsen.

Iets verderop stoppen we bij de grafheuvels. De indianen begroeven hun overledenen in vol ornaat, omringd door gebruiksvoorwerpen. Grafrovers hebben de kostbaarheden mee genomen, maar de botten achter gelaten. Aan de rand liggen allerlei menselijke resten in een authentieke grafcirkel. Het is een bizarre gewaarwording dat je niet alleen zomaar neerkijkt op door de zon gebleekte schedels en botten, maar ook op een gemummificeerde hoofdhuid inclusief resten haar.

Deze aanblik is voor onze gids de gewoonste zaak van de wereld. Hij begint met een verhandeling over volkeren en hun gewoonten.  Maar ik merk dat ik meer aandacht heb voor wat ik zie, dan wat ik hoor. Achter ons steken allerlei onderdelen van menselijke lichamen uit de zandheuvels. Je kan er gewoon naartoe lopen, maar dat lijkt ons niet erg respectvol. Bovendien stap je, als je niet uitkijkt, zo op een stuk kaak of ruggenwervel.

Rollercoaster in de woestijn

Na een kleine tussenstop bij een schuur waar we een flesje water kopen (volgens de excursiebeschrijving een boerennederzetting), zetten we onze stuitertocht voort. Het went wel. De kunst is om zo ontspannen mogelijk te zitten. Maar de rugzak met mijn fototoestel hopt net zo hard op en neer als ikzelf. Om gebeuk op mijn buik te voorkomen moet ik die met mijn ene hand vasthouden. Met de andere om de stoel voor mij geklemd, tracht ik op mijn stoel te blijven. André maakt op de rij voor mij foto’s en filmpjes alsof hij een ritje met de stoomtrein naar Dieren maakt. Misschien heb ik toch niet de juiste stoel gekozen.

Na een tocht over de hobbelige keienwegen komen we bij de zandduinen. De chauffeur laat wat lucht uit de banden lopen om meer grip op het scherpe, gladde zand te krijgen. Dat werkt heel even, maar als hij de berg op wil schakelt hij verkeerd en draait hij de wielen alsnog vast in het zand. “I’m not used to this car” is zijn excuus. Gelukkig zijn er wat mannen met motoren aan het crossen. Zij komen naar ons toe en helpen de buggy uit zijn eigen gegraven kuil te duwen. Met veel herrie brullen we de zandduin op. Boven hebben we mooi uitzicht en na een overtuigend pleidooi, krijg ik wat tijd van de chauffeur om foto’s te maken. Doorslaggevend argument is dat wij geen van allen willen sandboarden. Nu is híj verbijsterd: wie laat zo’n ervaring nou schieten voor een paar plaatjes van hopen zand?

Zandcrossen

Als iedereen weer vastgesnoerd zit en alle tassen tussen de benen zijn gezekerd, begint het echte werk. De chauffeur leeft zich helemaal uit. Eerst duiken we vanaf de top recht naar beneden. Vervolgens, als we net weer rechtop zitten, klimt hij tegen de volgende bult omhoog. We worden stevig in onze stoelen gedrukt. Ik hoor hem nog geen kwartier geleden zeggen “I’m not used to this car”. Maar hij heeft er weer vertrouwen in en cirkelt bult op, bult af. Een ritje in de python verbleekt bij deze kamikazetocht. Ons geschreeuw lijkt de chauffeur alleen maar aan te moedigen. André legt een deel van de tocht op video vast, misschien kunnen we het geluid verkopen aan Walibi Flevo ter promotie van hun achtbanen.

Het schemert inmiddels, maar de chauffeur kiest ervoor zijn zonnebril op te houden tegen het stof. Het veiligheidscompromis is een terugtocht over de rechte weg. Tegenliggers zorgen voor nog wat bijzondere momentjes, maar dan zijn we weer veilig thuis.

Soms is het maar goed dat je alles niet van tevoren weet, want dan hadden we deze geweldige ervaring vast en zeker gemist. Doodmoe, maar opgetogen, zoeken we ons bed op voor een pre-diner slaapje.

zondag 22 mei 2016, Ica, Peru