Vanuit Funchal trekken dagelijks allerlei vaartuigen de zee op om dolfijnen, zeehonden en zelfs walvissen te spotten. De natuur laat zich niet dwingen, dus enig geluk heb je wel nodig. Er is een garantieregeling: geen dolfijn gezien betekent dat je gratis nog een tocht mag maken. Die kans is echter klein, want de boten werken goed samen. Ze geven aan elkaar door waar ze dolfijnen hebben gezien.

Welke boot is geschikt om dolfijnen te kijken in Funchal

Er zijn alternatieven genoeg om de zee op te gaan. We zien heel veel grijze kopjes op een gigantische piratenboot. Het gevaarte is zo hoog dat je zo ongeveer een verrekijker nodig hebt om de zee te kunnen zien. Je kan ook mee met een catamaran, maar die is veel te breed. Vanuit het midden zal je weinig kunnen zien. Dit geldt ook voor de speedboot (vergelijk die waarmee we vorig jaar naar de Ballestas vlogen). Op al deze boten neem je plaats op een stoel en je wordt geacht daar de rest van de reis te blijven zitten.

Zeiljacht Gavião Madeira.

Wij varen uit met zeiljacht Gavião Madeira. Deze aanbieder neemt maximaal slechts 20 personen aan boord op deze zeevaardige boot van 13 m lang. Alles zit erop en eraan tot wc, douche en handdoekenservice toe. En dat is mooi, want onderweg mag gezwommen worden. Bovendien hebben we alle bewegingsvrijheid. Je kan gaan en staan waar je wilt, ook al vraagt dit wel durf en evenwichtsgevoel. De boot deint behoorlijk op de golven. De groep bestaat naast ons vandaag uit nog één echtpaar van onze leeftijd, en een luidruchtige groep jonge Fransen. We hebben dus ruimte genoeg.

Dolfijnen dichtbij

De lucht is vooral grijs. Alleen vlak langs de kust zien we de voor Madeira kenmerkende,smalle strook blauwe lucht. Ondanks dat het maar 20 graden is, zit ik in een T-shirt met een topje (en mijn bikini) eronder, op het dek. Dat is heel aangenaam. Vanaf de boot hebben we goed zicht op de ongelooflijke opeenstapeling van hotels aan de westkant van Funchal.  Wij prijzen ons zeer gelukkig met ons stulpje met 20 kamers in de bergen.

Na drie kwartier, als we zo’n beetje op de buitenlijn van 3 miles uit de kust varen, worden we enthousiast begroet door een groepje standaard dolfijnen. Ze zwemmen vlak langs de boot. Als je over de reling hangt, zie je ze er ook steeds onderdoor schieten. Ze draaien zo ver om hun as, dat je in hun pretoogjes kunt kijken. Het is alsof ze willen zien met wie ze aan het spelen zijn. Ze springen niet echt uit het water. Daarvoor zijn de golven volgens onze begeleiders niet hoog genoeg. Toch kan ik wat mooie ruggen fotograferen.

Helaas: net zo onverwacht als ze kwamen zijn ze na 10 minuten weer vertrokken.

Zeeziek

Gisteravond had ik alles voor dit uitstapje klaargelegd. Althans dat dacht ik. Hoe ik ook zoek: ik kan nergens mijn primatoertjes vinden. Al snel wordt duidelijk dat dat echt een gemis is. Door het fotograferen ben ik behoorlijk misselijk geworden. Het gevoel trekt niet weg, integendeel. Ik wend me, zoals vooraf geadviseerd, tot de bemanning die me met een zakje en tissues op de achtersteven positioneert.

Gabo Girão

De jonge reisleider begint van alles te vertellen over de 7 miljoen jaar oude klif waar we gaan zwemmen en waarop je grijze lavasporen kan zien. De Gabo Girão klif is met 580m. volgens de boeken de hoogste van Europa. Je kan boven vanaf een glazen bodem de diepte in kijken. Die stop onthouden we voor een volgend uitje.

Ik vraag hem wat voor dieren we nog kunnen tegenkomen. Hij geeft zeer diplomatieke antwoorden. `´Schildpadden kan je niet echt zoeken. Je komt ze tegen, of niet.  Walvissen zie je snel genoeg. Volgens een collega boot was er vanmorgen één maar die zijn ze kwijtgeraakt`´. Tja, dat zou ik ook zeggen. Hij vertelt dat de dolfijnen niet gedomesticeerd zijn, maar uit de Caraïben komen. Hier zwemmen ze rond het eiland. Dus of en hoeveel we die zien is afwachten. ‘That’s nature’. Die uitspraak kennen we nog van onze jungletocht in Peru.

Hij verklaart ook hoe het komt dat voor de kust de lucht vaak blauw is, terwijl er rond de bergen wolken hangen. De warme lucht uit het zuiden koelt tegen de bergen af, en maakt wolken. Als de wind meer uit het westen waait zijn er minder wolken; of komt er juist regen.

Al zijn gepraat helpt niet. Hij denkt dat mijn misselijkheid tussen mijn oren zit, maar mijn maag is het daar duidelijk niet mee eens. Gelukkig is het een sterk zakje.

Zwemmen in de Atlantische oceaan

Precies onder het uitkijkpunt van de Gabo Girão gaat de boot voor anker. De groep jonge Fransen gaat te water. Mijn coach zegt dat het koude water mij ook goed zal doen.  En daarom plons ik vol vertrouwen vanaf de voorsteven de oceaan in.

Het water is heerlijk. En dat ondanks dat het maar twintig graden is. Ik knap er heerlijk van op. Na 2 rondjes ben iklekker afgekoeld en klim ik op de achterplecht. Dat is net op tijd wantde Fransen zijn vissen aan het voeren: in een mum van tijd vecht een school blauwe vissen onder aan het trapje om de korsten brood.

Tuimelaars

De schipper vraagt of we langs de kust terug willen, of nog dolfijnen willen zoeken. Natuurlijk gaan we voor het laatste. Gelukkig is hij goed ingeseind door collega’s en vinden we nog een grote groep tuimelaars. Deze zijn een stuk groter dan de 1e groep standaard dolfijnen. Als we nog op afstand zijn, zien we ze springen en buitelen. Zodra we dichterbij komen, worden ze schuwer en zwemmen ze in paren op veilige afstand van de boot. Na 10 minuten zegt de schipper dat we niet langer mogen blijven en is het uit met de pret.

Ondanks het feit dat we niet veel dolfijnen hebben gezien, en ik als een dronken zeeman aan land nog  een half uur nodig heb voor mijn evenwichtsorgaan doorheeft dat alles weer stil staat, vonden we het een geweldige ervaring.