Geloof het of niet: vandaag gaan we  piranha’s vangen.  Hiervoor maken we een tocht met een catamaran Ik neem uit voorzorg een primatoertje: een catamaran kan immers grote snelheden bereiken.

Burgers Bush

10 minuten stroomafwaarts wacht ons een wandeling van ongeveer 3 kwartier over een breed vlak pad.  Geen woeste wortels, geen lianen. Het pad is bezaaid met roze bloesemblaadjes. We voelen ons eerder filmsterren dan avonturiers. Volgens Christiaan is dit geen aangelegd park maar ‘nature’. Helaas waan ik me nog sterker dan gisteren in de jungle in Burgers Bush.

Catamaran

Het meer is niet veel groter dan dat, waar we gekanood hebben. De catamaran blijkt een combi van 2 kano’s te zijn. Daarop is een houten plateau met bankjes bevestigd. Met behulp van een peddel in een schroefmechanisme, weet Christiaan het ding over het water voort te bewegen. Hij doet geen moeite om de reuzenotters, die op het informatiebord aan de oever staan afgebeeld, te zoeken. Hij ziet wel weer een paar vogels die wij, zelfs met zijn aanwijzingen, met moeite kunnen vinden.

Piranha’s

Hij vaart de boot doelbewust het riet in, en deelt takken met een lijn en een haak eraan rond. Uit zijn tas haalt hij een glazen potje met stukjes vlees. “Monkey meat”, zegt hij met een grijns. Die komt vast uit het handboek ‘hoe pimp ik een excursie’. Ik krijg ineens een flashback aan een excursie in Finland. Daar lagen mijn man en toenmalige reisgenoten, bijna twee uur op hun buik, op een rendiervel, op het ijs, in een gat naar vis te turen. Het maakt me sceptisch over wat ons nu te wachten staat.

Beet!

Nog geen 10 minuten later heeft André echter beet: een piepkleine Piranha. Het is een klein,  knalgeel visje. Ik heb geen idee of je hem onderwater ook zo duidelijk kan zien.  Ondanks zijn formaat  zijn zijn tandjes vlijmscherp. Christiaan demonstreert dat een Piranha een blaadje van een boom, in twee tellen aan flarden hapt. Toch beweert hij dat je gewoon tussen deze beesten te kunnen zwemmen. Mits je maar geen wondje hebt.

Dat proberen we maar niet uit. André, nog een man uit onze groep en Christiaan bewijzen dat vissen vangen geen toeval is. Zij zijn de enige met ervaring en halen er elk 2 uit het water. Een daarvan is wat groter en ziet er al echt vervaarlijk uit. Iemand vangt ook nog een tijgervis. Die heeft maar een paar tanden, maar dat maakt hem niet aantrekkelijker.

Eindelijk relaxen
Het is erg warm en na een uur hangen op de boot (ik waag me niet eens aan een vangpoging) gaan we weer richting lodge. We storten ons allemaal uitgeput op het lunchbuffet. Niemand wil die middag nog wandelen met Christiaan.

Ik ga weer heerlijk onder de koude douche en kruip vervolgens in mijn klamboe bed. Er komt net een nieuwe groep binnen maar dankzij oordopjes en een oogmasker uit het vliegtuig, val ik bijna direct in een diepe slaap.

Inpakken voor het donker wordt

Anderhalf uur later knal ik wakker van de wekker. De rest van de middag werk ik op onze veranda aan de rand van de slaapkamer, dit reisverslag bij. Vlak voordat het donker is bedenk ik me net op tijd dat ik nog alles moet inpakken voor onze terugreis morgen. Bij kaarslicht en met een zaklamp wordt het een stuk lastiger om niets te vergeten.

Het duurt nog even voor we aan ons galgenmaal kunnen. Tot die tijd genieten we bij kaarslicht op de veranda, van nachtelijke oerwoudgeluiden. De deet beschermt onze handen en ook onze speciaal aangeschafte antimuskietenkleding bewijst een goede investering te zijn.

Ik droom de laatste nacht in de jungle van piranha’s in gele clownspakjes. Nemo zou er jaloers op zijn.

Middag dag 3 in de jungle Zaterdag 04 juni 2016, Inotawalodge , Peru