Bij de boeking van ons appartement, in de luxe vakantieplaats Selva di Gardena in de schitterende Dolomieten, heb ik uitgebreid besproken dat wij graag een rustige kamer willen. Op vakantie houden wij van diep en lang slapen. Voor ons betekent dat om 22 uur erin en om 8 uur eruit. Wij settelen ons in een prettig appartement met wijds uitzicht, niet ver van het centrum. Buiten klinkt traditionele, Oostenrijkse volksmuziek. In eerste instantie beschouwen we het als folkloristische achtergrondmuziek.

Bont gezelschap

Aangezien de tent vrij toegankelijk besluiten wij er een kijkje nemen. Een bont gezelschap van verschillende generaties, zwiert op en rond tafels met bierpullen in de hand, op de klanken van de muziek. Het ziet eruit als een statische, Oostenrijkse variant van onze polonaise. Velen van hen zijn in Lederhose gehuld, net als de mannen en vrouwen die op het podium met bolle wangen vrolijke klanken uit divers koperwerk toveren. De Musikverein is aardig met haar tijd meegegaan, want af en toe herkennen we wat hits uit de jaren 70-80. Het lijkt ons raadzaam onze bedtijd enigszins aan te passen en dat blijkt verstandig, want de rust keert pas weer als de laatste gasten tegen 1 uur richting hun bed wankelen.

Stoere Alpenhoorn blazers

Onze korte nachtrust weerhoudt ons niet van deelname aan een voor ons echt wel spectaculaire e-mountainbiketocht met gids. Als we moe maar voldaan weer terugkeren in het dorp komt ons een groepje 70-plussers tegemoet. Op hun schouders torsen ze enorme Alpenhoorns mee. “Die darf man nicht allein lassen”’ verklaren ze desgevraagd. Ik vraag me af hoe je met zo’n ding ongezien wegkomt, maar ik kan me voorstellen dat de mannen aan hun speeltje gehecht zijn. Als echte vedetten willen ze wel met ons op de foto. Hun optreden in de tent blijken we gemist te hebben, maar ze vertellen dat ze straks meelopen met de parade. Wat een geluk dat we deze mensen tegen zijn gekomen. Zelfs in het Fremdenverkehrsamt hebben wij geen posters van dit fenomeen zien hangen.

Toch zouden we het niet zijn misgelopen want onder ons balkon verschijnen steeds meer groepen mensen met muziekinstrumenten, groepsgewijs gekleed in prachtige kostuums. Ik haast me met mijn fototoestel naar beneden. Zoveel mensen in klederdracht zag ik alleen maar in brochures van de VVV’s. De kans om ze voor mijn fotoboek zelf vast te kunnen leggen laat ik natuurlijk niet lopen. Wat afgezonderd van de rest staan onze bejaarde vrienden. Voordat de stoet in beweging komt geven zij nog even een serenade vooraf. Al snel begrijpen we waarom: het is natuurlijk onmogelijk om al lopend uit deze apparaten geluid  te produceren.

Trots en blij

Ik verschans me aan de stoeprand recht voor de kerk en zie een bonte stoet voorbijtrekken: muziekverenigingen, jagers, bloemenmeisjes, de schutterskoning.  Complete families in zwierige jurken met kanten blouses. Baby’s en bloemstukken worden de hele weg ogenschijnlijk gewichtsloos meegetorst.  Groene uniformen en hoedjes met veren, in gedachten zie ik een eenzame Heidi boven op haar alm wachten op de terugkomst van haar geliefde. Het allermooiste vind ik toch de gezichten van de mensen. Ze zijn trots en blij. Of, als ze aan de beurt zijn om  muziek te maken, serieus en geconcentreerd. Ze wuiven vrolijk naar het handjevol toeristen dat op dit wonderlijke schouwspel is afgekomen. Ik heb het gevoel dat het niet om de toeschouwers gaat maar om de afsluiting van hun eigen feest.

Wij boffen want startpunt is ook eindpunt, dus ze keren ook weer onder ons balkon terug. Netjes in het gelid trappelen ze groep voor groep weer de tent binnen, en tot onze vreugde sluiten onze kanjers met hun Alpenhoorns de rij.

Het is een bijzondere ervaring om zo’n authentiek onderonsje van zo dicht bij mee te mogen maken. Er komt nu alleen nog maar gegons van stemmen uit de tent. Iedereen doet zich tegoed aan een afsluitend buffet. En tot onze vreugde zien we hen daarna inclusief muziekinstrument bussen instappen, ongetwijfeld richting die Heimat.