Nooit geweten dat je moe kan worden van 53 km stilzitten. Maar dat is wel het resultaat van mijn eerste gemotoriseerde rit aan het stuur van een tweewieler. Vandaag leer ik scooteren. 

In Beuningen, achter Ootmarsum, hebben hardwerkende ondernemende jonge mannen hun eigen baan gecreëerd. Ze begonnen ooit voor de lol met het verhuren van 80 solexen. Door slim aan te sluiten bij de hype van E-bikes en ook nog scooters en kano’s aan hun collectie toe te voegen, hebben ze nu een florerend bedrijf. Hun enthousiasme en klantvriendelijkheid dragen daar zeker aan bij.

Na een korte, nuchtere uitleg én met het volste vertrouwen van de eigenaar in onze achterzak, stappen we op onze scooters. Mijn man schiet meteen in zijn automatische piloot. De tijd dat hij mij op zijn brommer kwam halen ligt al ontelbare jaren achter ons. Klaarblijkelijk valt gemotoriseerd rijden in de categorie ‘verleer je nooit’.

Ik heb mijn paardenkrachten echter altijd zelf gegenereerd. Zo’n apparaat dat, in mijn beleving, volkomen onvoorspelbaar reageert, maakt me nogal onrustig. Als ik, al dan niet per ongeluk, aan een handvat draai, schiet ik als een speer voor uit. Ik ontdek dat remmen geen zin heeft als je je stuur krampachtig vasthoudt. Zolang je het handvat niet loslaat rij je vrolijk verder. Het gedachte aan onverwacht overstekende voetgangers of koeien roepen allerlei bloederige beelden op. Mijn automatische, door de fiets geconditioneerde piloot, voorziet bij schrik in hard knijpen i.p.v. in loslaten.

Gelukkig voert onze route over stille landweggetjes en al dan niet verharde bospaadjes. Onze stalen rossen kunnen niet harder dan 25 km. Dat betekent dat mijn man braaf achter mij aan rijdt, want ik heb de routebeschrijving die de verhuurder ons heeft meegegeven. Ik prijs onze volgzaamheid. Zelf hadden we dit parcours nooit kunnen samenstellen.  Het is genieten in een soort mini Sauerland. Heuvel op gaat net zo makkelijk als slalommen tussen de weilanden. Triomfantelijk blik ik voor een youfie vanaf een zanderig landweggetje in het telefoonscherm van mijn man. Maar de asfaltwegen bevallen me toch beter.

De boeren in Twente gokken al lang niet meer alleen op koeien en maïs. Je ziet overal professionele bordjes waarop een aantal bedden is afgebeeld. Boerderijen, schuren, zelf tipi’s, alles wordt verhuurd aan iedereen die van het platteland wil genieten. De melk van fotogenieke vrije uitloopkoeien, blijkt zeer geschikt voor het maken van ijs: smeuïg softijs of romig schepijs met exotische (wasabi) of excentriek landelijke (vlierbes) smaken.

Als we op zo’n 200 m. ons eigen onderkomen passeren hebben we onderhand wel een houten kont. De wetenschap dat het nog een flinke tocht naar de verhuurlocatie is mag echter de pret niet drukken. We tuffen vrolijk verder ook al redden we het dan niet in de maximaal toegestane tijd.  Gelukkig zijn de eigenaren net zo relaxed als wij en wensen ze ons nog een gezellige avond zonder extra kosten in rekening te brengen.