Verdwaald in de bossen bij Bergen

Tussen Bergen en Schoorl Noord-Holland zie je voornamelijk 2 soorten huizen: villa’s, bij voorkeur onder architectuur gebouwd en vakantiehuisjes, variërend van omgebouwde kippenschuren tot goed geoutilleerde woninkjes, vlak op elkaar gepakt in voormalige weilanden of akkers.

De entourage van dit uitgestrekte vakantieoord is van grootse schoonheid. De herfst tooit het zeer afwisselende landschap van de Schoorlse Duinen met een onuitputtelijk kleurenpalet. Bomen en struiken kleuren okergeel of diep oranje. De hei schakeert van paars tot bruin. Afgewaaide dennennaalden leggen een roodbruin tapijt onder de eeuwig groene toppen. In de duinen zie je felgroen helmgras, naast gele brem. En dan zijn er nog de spierwitte heuvels, resultaat van bosbranden, die jaren geleden stukken duin verwoestten.

Thuis lopen wij regelmatig een rondje in het park. Een ommetje over de hei wil ook nog wel lukken. Langer dan een uur zijn we meestal niet onderweg, waarbij we dan gemiddeld 3,5 km afleggen. Het nadeel van de Schoorlse Duinen is, dat je niet zomaar even naar zee kan lopen. Daarvoor is het gebied simpelweg te breed. Maar als je vakantie hebt kan je de hele wereld aan, dus ook al is het al ruim na het middaguur, wij zetten koers richting de zee.

Wandelen met een enthousiaste, nieuwsgierige, loslopende jonge hond vraagt om grote alertheid. Er is een uitgebreid netwerk van fiets-, wandel- en ruiterpaden. Ze kronkelen om elkaar heen, door een heuvelachtig gebied. Wie ziet de biker het eerst: de baas die de hond kan vastgrijpen, of de hond die de wedstrijd met elke fietser aan wil gaan.

We hebben een routekaart bij ons, maar de kleuren van de paaltjes in de natuur komen niet helemaal overeen met die op papier. Het duurt langer dan verwacht voor we eindelijk de zee tussen de duinen zien verschijnen. Later ontdekken we dat we bij een unieke, door mensen aangebrachte breuk in de duinen waren, waar bij hoogwater de zee het land op kan stromen. Geen wonder dat we lopen te soppen op het pad. De zon staat al laag aan de hemel. We durven daarom niet lang van onze zeeblik te genieten. We vrezen, dat als we wachten tot de zon weer in de zee zal zakken, we de weg naar ons vakantiehuisje niet meer zullen terugvinden. We laten de rustieke paadjes links liggen en volgen het verharde pad richting Bergen. Het enige wat we zien zijn bomen. Onze wandelapp geeft aan dat we al 13 km hebben gelopen. Onze ongetrainde benen en heupen smeken om een kortere route.

Vlak voor de duisternis invalt wagen we de gok, en slaan op goed geluk linksaf het bos in. Zwoegend door het mulle zand van een ruiterpad ploegen we een bult op. Het wordt steeds donkerder en nog steeds is er geen lichtpuntje in zicht. Onze opgewekte stemming is bij de zee achtergebleven. Vertwijfeld vragen we ons af of we wel op de goede weg zijn?  Ineens zien we rode paaltjes. Die stonden er aan het begin van onze tocht ook! We krijgen weer hoop. Zouden ze ons terug leiden naar de bewoonde wereld?

We zijn nog nooit zo blij geweest om auto’s te horen. Iets later ontwaren we ook een paar villa’s. Gelukkig, we zijn terug in de bewoonde wereld. Maar welke kant is het nu naar ons vakantiepark? Ik trek de stoute schoenen aan en beklim een veranda om vervolgens tussen 2 grote zuilen een deurbel te vinden. Aardige mensen zien direct aan mijn gezicht dat wij iets te enthousiast zijn geweest en ik mag binnen komen. Daar wijzen ze me met behulp van onze kaart de weg naar huis. Blij met onze magnetron kunnen we met een dikke lasagnebuik eindelijk met onze voeten omhoog. Aan ons hondje hebben we geen kind meer. Die ligt al snel te snurken op haar kussen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.