“Wat was het leuk, het was fantastisch. Als ik thuiskom kan ik zo gelukkig zijn als het goed is gegaan. Vanaf het toneel zag ik zoveel blije gezichten. Dan is het net alsof je opgetild wordt. Ik ben zo dankbaar dat ik dit nog mag doen”. Als ik haar een paar dagen na het optreden bij woon/zorgcentrum Vreedenhoff spreek, is Willeke Alberti net zo enthousiast als toen we haar door de Kerkzaal zagen wervelen.  Een verslag van een bruisende middag en hoe Willeke en de bewoners deze hebben beleefd.

Willeke wervelt de zaal binnen

Even voor twee uur is de grote zaal gevuld met verwachtingsvolle gezichten. Zodra Willeke Alberti binnenkomt, verandert het geroezemoes in opgewonden geluiden van herkenning: daar is ze! Huppelend als een jonge dame, gehuld in een kleurrijk gewaad, betreedt de 72-jarige diva het podium. “Wat ziet ze er nog goed uit”, vinden de dames in de zaal.

Nadat de mensen verwelkomd zijn en een paar opwarmertjes ten gehore zijn gebracht, tovert Willeke de motten van Dorus uit de jas. Ervaren Willeke weet dat het dan echt begint: “zodra de zaal die motten hoort lijkt het wel of de herinneringen beginnen te stromen.” En inderdaad. Vanaf dat moment zingt iedereen mee met bekende nummers van Willeke en haar vader en andere grootheden van het Nederlandse lied. Het zijn niet alleen nummers uit de oude doos. Een perfecte afwisseling met hits uit recenter verleden, zorgt dat de talloze verzorgenden langs de kanten van de zaal ook enthousiast mee staan te swingen en te zwaaien.

Willeke houdt van mensen en dat zie je

“Ik hou van mensen, voor mij is iedereen gelijk. Als ze maar van onze muziek houden, en dat doet gelukkig jong en oud. Het is mij met de paplepel ingegoten om ook op te treden voor mensen die het minder hebben dan ik. Met mijn vader bezocht ik als kind tbc-klinieken. Nu kom ik veel in bejaardenhuizen, maar ook in de psychiatrie en bij mensen met een beperking.” Als ik stel dat ze dit weer aan haar zoon heeft doorgegeven, reageert ze bescheiden. “Ja misschien wel, maar Johnnie heeft ook een hele leuke vader.”

Vitamine L

Willeke vertelt maar door: “Elke dag leer ik weer van het programma. Als ik mensen blij zie worden maakt me dat intens gelukkig. Het is voor mij één grote dosis Vitamine L (liefde ,voegt ze er snel voor de duidelijkheid aan toe). Ik ga graag naar ouderen. Zij verdienen de liefde, zij hebben het zoveel moeilijker gehad dan wij. Ik heb groot respect voor de mensen die zo geleden hebben in de tweede wereldoorlog en daarna. En die hebben geholpen om ons land weer op te bouwen.  Ik ben graag tussen de mensen. Overal waar ik kom ga ik de zaal in. Ik wil dicht bij ze zijn. Ik geniet als ik iets van herkenning zie ‘oh wat lijkt ze op mijn oma of op mijn moeder’. Ik vind het heerlijk om ze aan te raken. Als ze mij een hand geven of als ik ze even kan knuffelen.”  Dit is duidelijk wederzijds. De mensen in haar buurt beginnen spontaan te stralen als Willeke dicht in hun buurt komt.

Ook medewerkers genieten volop

“Maar ik doe het ook graag voor de verzorgenden. Ik zie hoe hard ze werken, met heel veel liefde. Ik zie dat ze alles voor de mensen doen. Voor elkaar zorgen is wat ons bindt. Ik ben heel blij met wat mijn band en ik mogen doen.”

Als de sfeer in de zaal toeneemt kan meneer de Blécourt het niet langer op zijn stoel uithouden. Hij gaat achter Willeke aan. Zij betrekt hem in haar show: ” ik vond het heerlijk dat zo’n man spontaan met mij mee wil doen. Hij mag samen met mij het optreden maken. Ik ben er om het entertainment te doen, maar de sfeer maken we met zijn allen. Daarom vond ik het ook zo geweldig dat verzorgenden met bewoners polonaise gingen lopen.”

“Ik vind het ook heel fijn dat alles op foto is vastgelegd. Dat zijn mooie herinneringen voor later. Momenten bewaren, dat is voor iedereen belangrijk.  Weet je: je moet zelf de slingers ophangen in het leven en initiatief nemen, zorgen dat mensen bij je willen komen. Het is belangrijk om altijd de positieve dingen te zien die je wel hebt. Haal de beren van je weg! Het kan wel. Ik zeg altijd: blijf praten met jonge mensen en luister naar ze. Je kan van ze leren.”

Met Willeke op de foto

Na afloop mag iedereen die dat wil met Willeke op de foto. En ze neemt uitgebreid de tijd om met mensen te praten. De een vertelt over haar jeugd in Amsterdam en samen zoeken ze naar gemeenschappelijke herkenningspunten. De ander stort haar hart uit over de eenzaamheid en je ziet dat Willeke geraakt wordt. “Ik wil dat contact, dat kan alleen door mensen aan te kijken, dan komt het binnen. Ik vind het fijn als mensen dingen vertellen. Ik weet hoe belangrijk dat voor hen is.”

Maar ook verzorgenden verdringen zich om met de zangeres, die al meer dan 60 jaar in het vak zit, op de foto te gaan. Een van hen roept spontaan: “ik vond het zo leuk dat je over Carolientje zong. Kijk maar ” en ze wijst trots op haar naambordje: “zo heet ik ook”.

En terwijl ik door de zaal loop, hoor ik meerdere mensen blij verzuchten: “dat ik dit nog mocht meemaken. Ik vond het een van de mooiste dagen van mijn leven.”

Interview met Willeke Alberti na haar optreden in woonzorgcentrum Vreedenhoff in het kader van het 175 jarig lustrum: 10 mei 2017